Αν είσαι άνθρωπος, συμβαίνει. Συχνά. Πολύ. Να θέλεις, να επιθυμείς, να αγαπάς, να επιλέγεις κάτι καλό και υγιές και όμορφο και ουσιαστικό και να χάνεσαι. Να αγνοείς τον τρόπο. Να αγνοείς τους όρους του παιχνιδιού. Να αγνοείς τα λάθη σου. Να μην τα βλέπεις. Να μην τα φαντάζεσαι. Να μην έχεις ιδέα. Να μη γνωρίζεις πως αλλιώς να το πας. Πως να το οδηγήσεις, να το ορίσεις, να το ζήσεις. Και είναι κρίμα.
Να μην ξέρεις, γιατί δε σου το δίδαξαν. Να μην ξέρεις, γιατί δεν το είδες να γίνεται. Να μην ξέρεις, γιατί δεν το βίωσες. Να μην ξέρεις, γιατί το έκαναν λάθος και οι άλλοι. Γιατί λάθος το έμαθες. Λάθος το κατανόησες, το συνήθισες, το πίστεψες, το έκανες δικό σου, το έχτισες. Λάθος το πας κι εσύ. Και είναι κρίμα.
Ένας άνδρας σε συνεδρία εξιστορούσε τη ζωή του. Χωρίς να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, περιέγραφε πως έχανε ένα – ένα τα σημαντικά του πρόσωπα από αυτήν. Είχε βαθιά θλίψη, χωρίς ίχνος απορίας… Γιατί έφευγαν; Γιατί δεν έφτανε η αγάπη του ως αυτούς; Δεν είχε ιδέα.
Ψυχοθεραπεία… (Δύσπεπτη λέξη). Να προσφέρεις στον εαυτό σου την ευκαιρία για κατανόηση, εμβάθυνση, συνδέσεις, γνώση της ιστορίας σου, των συναισθημάτων σου, των λαθών και της ευθύνης σου. Την ευκαιρία για να ξεχωρίσεις περισσότερο τις φωνές σου, να βρεις τα χρώματά σου, τον πλούτο σου, τις δυνάμεις σου. Να οδηγήσεις το ταξίδι σου. Να χαίρεσαι, να ευχαριστιέσαι, να επικοινωνείς, να σχετίζεσαι με αγάπη και αλήθεια.
Βεβαίως και γίνεται χωρίς, μα όχι πάντοτε. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα σημαντικό δώρο του ανθρώπου στον εαυτό του, ένα δώρο φροντίδας και αυτοπραγμάτωσης. Και κάτι ακόμη. Αν δεν επιθυμείς να το πας προς το καλό, το υγιές, το ωραίο, το ουσιαστικό, ψυχοθεραπεία δε χρειάζεται!
Image by Delfi De La Rua