Η αφορμή… Πριν τις γιορτές, βρέθηκα σε μια τάξη λυκείου για ένα δίωρο βιωματικό σεμινάριο. Σε συνεργασία με τη φιλόλογο της τάξης, τα παιδιά είχαν επιλέξει να εντρυφήσουν στη βία που λαμβάνει χώρο μεταξύ ερωτικών συντρόφων και κάπου εκεί κλήθηκα να συνεισφέρω γνώσεις και βιώματα από τον επιστημονικό χώρο στο δικό τους ταξίδι. Και τι ταξίδι!
Τι επαναστατική, ζωντανή και πολύτιμη φάση ζωής η εφηβεία… Πόση αμφισβήτηση χωράει σε μια ψυχή. Πόση απομυθοποίηση, πόσο ξεγύμνωμα, πόσος -όχι και τόσο- καλά κρυμμένος φόβος, πόση απορία, πόσο -της συγχωρείται- θράσος, πόση ερώτηση, πόση -κι αυτή της συγχωρείται- ειρωνεία, πόσο poker face, πόση όρεξη για κριτική, για διερεύνηση, για πειραματισμό. Είναι τόσο ωραία δύσκολη αυτή η εποχή. Είναι τόσο καταλυτική και μεταμορφωτική. Είναι το κουκούλι που από κάτω της διαμορφώνεται ένα πρόσωπο και γι’ αυτό μοιάζει κάπως άσχημη, κάπως μυστήρια, κάπως “δε σας θέλω εσάς εδώ”. Μοιάζει. Δεν είναι.
Απολάμβανα το δυναμισμό και το παιχνίδι τους. Απολάμβανα τη δήθεν βαρεμάρα τους. Απολάμβανα το συνεχές τσεκάρισμα. Απολάμβανα την ηρεμία μετά την απάντηση. Την επεξεργασία στα μάτια. Τη σπίθα στο μειδίαμα. Τη δίψα για ανάλυση, για κατανόηση, για μάθηση. Τη διαφορά των κοριτσιών και των αγοριών. Την κοινή επιθυμία για επαφή. Την προσπάθεια. Την αποτυχημένη, την επιτυχημένη, την καμία, την τυχαία, την άγαρμπη, τη φαντασιακή… Απολάμβανα την επιμονή τους να μιλήσουν τη διαφορετικότητα, ακόμη κι αν δεν την πίστευαν πέρα ως πέρα. Τη θέλησή τους να τολμήσουν να εκτεθούν και το κράτημά τους. Την ακροβασία τους. Την ομορφιά τους. Την αγριάδα και την απλότητα. Τη σύνθεσή τους, το συνολικό τους αποτέλεσμα και το ξεχωριστό περίγραμμα της ύπαρξης του καθενός και της καθεμίας. Πολύς πλούτος.
Η διαδικασία του βιωματικού κυλούσε κι εγώ κέρδιζα. Τα παιδιά ρωτούσαν, γελούσαν, τιτίβιζαν, διαφωνούσαν, σκέπτονταν, άνοιγαν, λάμβαναν, ένιωθαν, μεταβόλιζαν, απαντούσαν κι εγώ κέρδιζα. Κέρδιζα από την αυθεντικότητά τους, από την αμεσότητά τους, από τους τόσο διαφορετικούς τρόπους να επικοινωνούν αυτά που ήθελαν και από την εγκυρότητά τους! Έφυγα τόσο γεμάτη εκείνη τη μέρα, που κάτι άξιζε να καταγραφεί. Γιατί έχει νόημα, έχει σημασία.
Έχω το προνόμιο λόγω της δουλειάς μου να συναντώ και να σχετίζομαι με πολλούς εφήβους, ατομικά και ομαδικά, είτε για λίγο, είτε σε βάθος χρόνου. Στην εμπειρία αυτή έμαθα να μην τους φοβάμαι. Να μην απειλούμαι, όταν δεν καταλαβαίνω. Έμαθα ότι δεν επιτίθενται σε μένα όταν σε μένα εκφράζονται με θυμό, άρνηση, αηδία, απόσταση, ένταση, σιωπή. Ευτυχώς. Γιατί αλλιώς θα έχανα -κι εγώ- όλη τους τη μαγεία. Θα έχανα την ουσία του μηνύματος. Θα έχανα το ζητούμενό τους. Θα τους έχανα και θα έχανα… Έμαθα πως αξίζουν και χρειάζονται το χρόνο μου και πολύ περισσότερο το χρόνο σας, την προσοχή μου και πολύ περισσότερο την προσοχή σας, την εμπιστοσύνη μου και πολύ περισσότερο τη δική σας.
Αγαπημένη μου εφηβεία, συνέχισε να αμφισβητείς, να επαναστατείς και να ψάχνεις για ό,τι αξίζει!