Είναι μεγάλη ευλογία ο θάνατος. Είναι μεγάλη ευλογία για την ανθρώπινη ζωή να έχει τέλος. Γιατί ο θάνατος είναι που μετατρέπει την ανθρώπινη ζωή σε ευλογία. Σε ευκαιρία. Σε ανεκτίμητη, ανεπίστρεπτη, υπέροχη, μαγική, ουσιαστική ώρα. Ώρα για μοναδικές και σπουδαίες πράξεις, ώρα για καλά έργα, ώρα για μάθηση, για αγάπη, για μοίρασμα, για αλήθεια, για ανέλιξη, για απελευθέρωση, για κυνήγι της ευτυχίας και του φωτός, ώρα για αναγνώριση και κατανόηση, ώρα για συγχώρηση και προχώρημα, σε μικρές ή μεγάλες στιγμές. Είτε εργάζεσαι, είτε συνεργάζεσαι, είτε μιλάς στο παιδί σου, είτε μελετάς, είτε κολυμπάς, είτε χειρουργείς, είτε μάχεσαι, είτε τρως, είτε τρέχεις, είτε σχεδιάζεις, είτε γελάς, είτε ψάχνεις, είτε ακούς μουσική, ή ό,τι άλλο κάνεις, αυτή η στιγμή που ζεις -κι αυτή εδώ η τωρινή!- δε θα ξανάρθουν. Ποτέ ξανά δε θα μπορέσεις να ζήσεις τη συγκεκριμένη ώρα που πέρασε, ποτέ ξανά δε θα έχεις δεύτερη ίδια ώρα στη ζωή σου. Κι αυτό γιατί η ζωή είναι συγκεκριμένη, με αρχή, μέση, τέλος και το τέλος δεν το γνωρίζεις. Κι αυτό κάνει πολύτιμη την κάθε μία ώρα. Κι αυτό είναι μεγάλη ευλογία. “Αυτή η ασθένεια ήταν μεγάλη ευλογία”, είπε μια γυναίκα που συνάντησα την περασμένη εβδομάδα, αναφερόμενη στον καρκίνο του μαστού της, που ανακάλυψε πριν από 2 χρόνια. Αυτός ο καρκίνος, εξήγησε μετά, της αποκάλυψε την αληθινή σχέση της με το σύζυγό της και της αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά στη ζωή της η πολύ σπουδαία δύναμή της, οι αληθινές της φιλίες, η αγάπη και η συμπαράσταση των ανθρώπων -ακόμη και άγνωστων μέχρι χτες συνανθρώπων της-, η εκτίμηση και η αναγνώριση από την εργασία της, η λαχτάρα της για να ζήσει και...
Σας παραθέτω ένα εξαιρετικό άρθρο της Βέρας Δημητριάδου, ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας, που αφορά στη διαδικασία διαμόρφωσης της προσωπικότητας, όπως αυτή καταγράφτηκε από τον Erikson. Εξαιρετικό, καθώς παρουσιάζει πολύ συγκεντρωμένα και καθαρά τη θεωρία προσωπικότητας του Erikson: τις ξεχωριστές προκλήσεις που καλείται ο άνθρωπος να απαντήσει στην κάθε φάση ζωής που βιώνει. Είτε είστε ενήλικες και δίνετε τους προσωπικούς σας αγώνες για μια ζωή υπέρβασης και ολοένα πιο καρποφόρα, είτε είστε συγχρόνως γονείς και παλεύετε να συμβάλετε στην καλή ανάπτυξη των μικρών ανθρώπων του σπιτιού σας, μοιράζομαι αυτό το άρθρο μαζί σας για ενημέρωση και κατάρτιση, αλλά πολύ περισσότερο για ενθάρρυνση και προτροπή. Όσο υπάρχει το σήμερα, υπάρχει χρόνος για βελτίωση, για αλλαγή. Υπάρχει ελπίδα… Η διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου μέσα από τα στάδια της ζωής του & τα υπαρξιακά μας δεδομένα Η ψυχοκοινωνική θεωρία του Erikson είναι από τις λίγες που δεν προσδιορίζουν την ανάπτυξη του ατόμου σαν μία διαδικασία που επιτελείται κυρίως στα πρώιμα χρόνια, αλλά εντοπίζει ψυχοκοινωνικά στάδια ανάπτυξης και εξέλιξης του ανθρώπου από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του. Στον πρώτο χρόνο της ζωής ενός παιδιού, κατά τον Erikson, κρίνεται η εμπιστοσύνη του ατόμου προς τον κόσμο και τους ανθρώπους. Αν το βρέφος νιώσει ότι οι ανάγκες του ικανοποιούνται μόλις προκύψουν κι ότι οι γονείς του τού εξασφαλίζουν άφθονη αγάπη και περιποίηση, αναπτύσσει το συναίσθημα της βασικής εμπιστοσύνης, της ασφάλειας και της αισιοδοξίας. Αν όμως το βρέφος νιώθει ότι το παραμελούν, αναπτύσσει το συναίσθημα της δυσπιστίας προς τους άλλους, της καχυποψίας και της ανασφάλειας. Πολλές μελέτες για τις αυτοκτονίες και απόπειρες αυτοκτονίας, τονίζουν τη σημασία των πρώτων ετών στην ανάπτυξη βασικών πεποιθήσεων ότι ο κόσμος...
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος...
