(facebook page, 11 Φεβρουαρίου 2020 Πριν δύο χρόνια, αποχαιρέτισα προσωρινά (όπως πίστευα τότε) αυτή τη διαδικτυακή γωνιά, “λόγω υπέροχων οικογενειακών αλλαγών”. Όμως τα απροσδόκητα της ζωής χτυπούν την πόρτα… Σας παραθέτω ένα κείμενο, διαφορετικό από τ’ άλλα, ούτε αμιγώς ψυχολογικό, ούτε ποιητικό ή λογοτεχνικό, αλλά φιλοσοφικό και θεολογικό. Καλή μας συνέχεια! Σε όλα τα καλά που κάνουμε -όπως μου αρέσει να λέω- ) Αποσπάσματα από το βιβλίο Η αδερφή μου, του Σταύρου Ζουμπουλάκη. … “Η αδερφή μου, η αρρώστια της και η σχέση μου μαζί της καθόρισαν τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, που κρίνω, ιεραρχώ, αξιολογώ. Ο Καμύ μας είπε ότι το κυριότερο, το μόνο, φιλοσοφικό ζήτημα είναι το ζήτημα της αυτοκτονίας, γιατί θέτει το ερώτημα της αξίας ή της απαξίας της ζωής. Η ιστορία της αδερφής μου με οδήγησε από τα εφηβικά μου χρόνια να θεωρώ ότι το κύριο φιλοσοφικό ερώτημα είναι η αρρώστια. Η αρρώστια θέτει, με τον οξύτερο τρόπο, το ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους, της ευδαιμονίας, της χαράς. Δεν πιστεύω διόλου σε όλη αυτή τη μεταφυσική του πόνου ούτε στην εξαγνιστική λειτουργία του, πιστεύω μόνο ότι όποιος δεν έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός και λίγο ως πολύ ανόητος άνθρωπος. Αλλά πάλι όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά είναι ένας άρρωστος άνθρωπος, που μπορεί εύκολα να γίνει φθονερός, χαιρέκακος και μνησίκακος. Αυτά τα εγκώμια του πόνου τα κάνουν άνθρωποι που μάλλον δεν έχουν πονέσει όσο λένε. Η αρρώστια, η δική σου και των άλλων, σε οδηγεί να εκτιμάς την αξία των πιο κοινών και καθημερινών πραγμάτων της ζωής και ταυτόχρονα να σχετικοποιείς, χωρίς να...
Ως το ξημέρωμα το Σμήνος είχε ξεχάσει την παραφροσύνη του, όχι όμως κι ο Φλέτσερ. “Ιωνάθαν, θυμάσαι τί είπες πριν από καιρό, ν’ αγαπάμε το Σμήνος τόσο, ώστε να γυρνάμε πίσω για να το βοηθήσουμε να μάθει;”. “Βέβαια”. “Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατορθώνεις ν’ αγαπάς έναν όχλο από πουλιά που προσπάθησαν πριν από λίγο να σε σκοτώσουν”. “Ω! Φλετς, δεν τ’ αγαπάς αυτό! Δεν αγαπάς, φυσικά, το μίσος και την κακία. Πρέπει ν’ ασκηθείς και να βλέπεις τον πραγματικό γλάρο, την καλοσύνη μέσα στον καθένα τους, και να τους βοηθήσεις να τη δουν κι οι ίδιοι. Αυτό εννοώ όταν λέω αγάπη. Είναι μεγάλο κέφι, όταν βρεις το κόλπο για να το πετύχεις. Θυμάμαι, λόγου χάρη, ένα άγριο νέο πουλί, το λέγαν Φλέτσερ Λίντ Γλάρο. Είχε μόλις γίνει απόβλητος, έτοιμος να πολεμήσει το Σμήνος ως το θάνατο, ξεκινώντας να χτίσει τη δικιά του πικρή κόλαση μακρυά στους Πέρα Βράχους. Και να, σήμερα χτίζει, αντίθετα, το δικό του παράδεισο και καθοδηγεί ολόκληρο το Σμήνος σ΄αυτή την κατεύθυνση”. Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο γλάρος Ιωνάθαν του Richard Bach Image by Joseph...
