Υπάρχει αγάπη που να κρατάει για πάντα;
Υπάρχει έρωτας που δε φθείρεται;
Υπάρχει εμπιστοσύνη και άφημα στον άλλον;
Υπάρχει θαυμασμός και εκτίμηση που να διαρκεί;
Υπάρχει επιθυμία που να ξαναγεννιέται κάθε μέρα, μήνα, χρόνο;
Υπάρχει χρόνος για όλα αυτά, όταν γεννιούνται παιδιά;
Υπάρχει ζευγάρι χαρούμενο, αγαπημένο, ερωτευμένο, μετά από χρόνια και χρόνια σχέσης;
Κι αν ναι, πώς γίνεται;
Κι αν χάθηκε, τι πήγε στραβά;
Και ξανασώζεται;
Ερωτήματα τόσο συχνά, καθημερινά, απλά, σχεδόν αυτονόητα. Ερωτήματα που αν η απάντηση δεν είναι “ναι”, τότε γιατί να μπαίνουν… Εάν η αγάπη δεν κρατάει για πάντα, γιατί να γεννηθεί; Εάν η εκτίμηση και ο θαυμασμός στον άλλον παύουν, γιατί υπήρχαν πρώτα; Αν η απάντηση δεν είναι “ναι”, τότε ποιο το νόημα μιας αρχής; Ποιο το νόημα μιας αρχής, αν είναι σίγουρη η φθορά και το τέλος, αφού το τέλος θα σημαίνει πόνο, κόστος, τραύμα, απώλεια, θάνατο; Κάθε τέλος σχέσης είναι ένας θάνατος. Κάθε σχέση μίζερη είναι φθορά και πόνος. Είναι μόνο παράλογο να ξεκινάει μια σχέση με δεδομένο πως η κατάληξή της θα είναι κακή. Είναι παράλογο να ξεκινούν δύο άνθρωποι να δημιουργήσουν κάτι νέο, κάτι που θα τους πάει παραπέρα, κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο, κάτι δυνατότερο και υψηλότερο από τους ίδιους –αλλιώς δε θα τους ήταν ελκυστικό να μπουν–, να δημιουργήσουν ένα ζευγάρι, μόνο και μόνο για να καταλήξουν κάποιους χρόνους μετά ξανά μόνοι -είτε εντός, είτε εκτός της σχέσης-, και πιο λίγοι από πριν, αφού ξόδεψαν αγάπη, ενέργεια, ζωή, όνειρα, επιθυμίες και δύναμη από το δυναμικό τους στην προσπάθεια σύστασης αυτής της οντότητας. Είναι παράλογο ο άνθρωπος, που στη ζωή του επιθυμεί τα ωραία, να διαλέγει να μπει σε μια κατάσταση που γνωρίζει πως η μόνη της επιλογή είναι μελλοντικά να τελειώσει, αφήνοντάς τον να περισυλλέγει τα κομμάτια του, τα καμμένα, κομμένα, σπασμένα και τραυματισμένα από τη διαδικασία.
Αν, λοιπόν, οι άνθρωποι ξεκινούν μια σχέση με την ελπίδα και την επιθυμία αυτή να προχωρήσει όμορφα, να έχει διάρκεια στο χρόνο και να βαθαίνει, να πλαταίνει, να καρποφορεί όλο και πιο πολύ, τι συμβαίνει μετά; τι συμβαίνει και πάει καλά; τι συμβαίνει και στραβώνει; σε ποιού το χέρι είναι η εξέλιξή της; το σύμπαν συνομωτεί; είναι κάπου γραμμένο; είναι που ταιριάζουν ή που δεν ταιριάζουν; μήπως φταίει πάντα ο/η άλλος/η που δεν καταλαβαίνει; που δεν αγαπάει αρκετά; που δεν προσφέρει; που είναι στον κόσμο του/της;
Τελικά, ορίζεται η σχέση από τα πρόσωπα που την απαρτίζουν; Μπορούν να αποφασίζουν ο καθένας ξεχωριστά να παλεύουν και να υπερασπίζονται καθημερινά την επιλογή τους: τον ανθρωπό τους; Μπορούν να παλεύουν να βρίσκουν όλα τα καλά, όλη την ομορφιά, όλη την αυθεντικότητα, την ποιότητα, την καλοσύνη, την εγκυρότητα του άλλου προσώπου και να κερδίζουν από αυτά; Μπορούν να μπαίνουν μέσα στη σχέση μαζί με τον άλλον και όχι απέναντι; Μπορούν να είναι στην ίδια ομάδα και όχι σε αντίπαλα στρατόπεδα, ό,τι κι αν είναι αυτό που διαχειρίζονται την κάθε φορά; Είναι στο χέρι των ίδιων αυτή η επιλογή; Κι εκεί, μέσα στο κλίμα της συνεργασίας και της φροντίδας, στο μαζί, μπορούν να διαφυλάττουν και να ταϊζουν τον έρωτά τους; να προσθέτουν παιχνίδι, να προσθέτουν εκπλήξεις, να προσθέτουν γέλιο; Γίνεται;
Υπάρχει αγάπη που να κρατάει για πάντα; Όχι από μόνη της.
Κορίνα Στρατή